Change...

Het is inmiddels 2 maanden geleden dat ik m’n laatste stukje heb geplaatst op deze site. Nu denk je vast dat ik ofwel in Nederland ben gebleven na m’n vakantie, of helemaal genoeg heb van alle leuke reacties op m’n site, of niets meer meegemaakt heb om over te vertellen of het gewoon heel erg druk heb... Het laatste is waar, maar ‘druk’ is een relatief begrip en ik wil het niet gebruiken als een excuus (maar zo lijkt het er wel een beetje op he?!)

Anyway.. ik heb juni/juli dus lekker vakantie gevierd in het altijd zonnige Nederland. Heerlijk gerelaxed, bijgekletst met iedereen waarmee ik bij wilde kletsen en een flink aantal feestjes bezocht. Even 3 daagjes naar Parijs geweest met Mr A voor wat relatie quality time en verder vooral heel veel Nederlandse dingen gedaan.

Een van m’n collegaatjes hier op het Liggins Institute had een 9 uur durende overstap op Schiphol net toen ik in NL was, dus dat was precies genoeg tijd om lekker in Amsterdam met een broodje kroket te gaan lunchen (na een rondvaart door de grachten uiteraard). Het is wel een beetje een vreemde gewaarwording ,”Toerist in eigen land”, maar ook wel leuk om te zien hoe de rest van de wereld Nederland ziet (drugs, sex en klompen: verrassing!).

Hoewel de vakantie voornamelijk bedoeld was om NIET aan werk te denken liep dat onderdeel toch een beetje in de soep. Niet geheel zonder gevolgen want nu komt het erop neer dat om diverse redenen mijn PhD een poosje in de wacht gezet zal worden. Dat heeft voordelen voor mezelf, voor m’n project en voor andere betrokkenen (o.a. de eerder genoemde Mr A). Misschien herinner je je nog wel dat ik eens verteld heb dat ik 500 Nederlandse en 500 Nieuw Zeelandse vrijwilligers nodig heb voor m’n onderzoek. Het Nederlandse deel is al verzameld en staat klaar om geanalyseerd te worden terwijl de hele NZ populatie nog bij elkaar gesprokkeld moest worden. Die patientenverzameling gaat veel langer duren dan gedacht en als ik hier zou blijven om daarop te wachten dan zou mijn PhD ongeveer 6 jaar gaan duren. Dat is natuurlijk voor niemand leuk, dus nu is het plan dat ik een soort pauze neem en in de tijd dat ik weg ben de patientenverzameling door gaat en klaar is op het moment dat ik weer terug kom.
Wat ga ik dan doen in die tussentijd? Nou, ik ga of met m’n co-schappen beginnen of eerst nog een jaar onderzoek doen in NL en daarna m’n co-schappen, dat is nog niet helemaal duidelijk. Na m’n co-schappen zal ik dan weer naar Nieuw Zeeland gaan om m’n PhD af te maken en is iedereen blij! (Ik waarschijnlijk nog het meest)

Maar goed, nu moet ik dus als een dolle wat meer van NZ gaan zien voordat ik vertrek, want het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik straks 2 jaar hier gewoond heb en maar een heel klein deel van het land heb gezien. Daarom staat er een tripje Zuider Eiland op de planning voor eind oktober en ga ik waarschijnlijk eind November een paar dagen naar Wellington. Ik heb er nu al zin in!

Ik ben laatst al naar een wedstrijd van de All Blacks geweest (het nationale rugby team) toen ze tegen de Wallabies (het nationale team van Australie) speelden. Een soort Nederland-Duitsland voetbalwedstrijd, dus we waren nogal blij toen de All Blacks dik wonnen. Inmiddels ken ik al genoeg van de regels van het spel om het te kunnen volgen, maar ik ben, zoals de meeste vrouwen, nog het meest geinteresseerd in al het rondvliegende testosteron (Google Daniel Carter of Richie McCaw en zie wat ik bedoel....).
O ja, en natuurlijk in de haka. De haka is een Maori oorlogsdans/ritueel die traditioneel uitgevoerd werd om de vijand angst aan te jagen. Voor elke wedstrijd van de All Blacks wordt hij gedaan en is erg imponerend voor de tegenstanders, maar wel een beetje vreemd.

Verder is het lekker druk op het werk. Druk is goed, want dan gebeurt er tenminste iets en ik begin langzaam in te zien dat PhD studenten toch echt geen 40 urige werkweek maken. Maar met het vooruitzicht op een lekker lang verblijf in Nederland vanaf december zit ik hier graag tot ’s avonds laat achter m’n computertje of in het lab hoor!

Goed, dat was het voor nu. Toedeledoki en tot de volgende keer maar weer!