Top (van het Zuider Eiland) trip

Beloofd is beloofd, bij deze alweer een verhaaltje. Compleet met een hele bubs jaloersmakende foto's. Dat is tenminste wel de bedoeling.

Ik ben bijna een week lang met twee van m'n tennisclub buddies (Dale en Alastair) op vakantie geweest naar het noorden van het Zuider Eiland. Afgelopen maandag was het Labour Day en dat is een vrije dag hier. Ik had donderdag en vrijdag vrij genomen en daardoor kon ik van woensdagavond tot dinsdagochtend (heel vroeg) lekker weg.
Hoewel ik stukje bij beetje Nieuw Zeeland aan het verkennen ben en al zo ontzettend veel mooie dingen gezien heb, was dit toch wel echt gigantisch indrukwekkend.

Vertrek op woensdagavond vanuit Auckland met een ieniemini vliegtuigje naar Nelson. Er waren niet eens reddingsvesten aan boord, maar mochten we op zee landen dan moest je het kussen van je stoel eruit trekken en mee naar buiten nemen om op te drijven... Gelukkig stonden we anderhalf uur later weer veilig op de grond en werden we opgepikt door de moeder van Alastair voor transport naar onze verblijfplaats Motueka waar zijn ouders wonen.
De volgende dag was grijs en grauw en flink nat af en toe, maar desalniettemin prima voor een kleine roadtrip. Golden Bay verkend en stiekem al een stukje van de top van Abel Tasman National Park bekeken (dat was de grote attractie voor de volgende dag). Op weg naar de Wainui Falls namen we het verkeerde weggetje dat naar een weiland leidde ipv naar de parkeerplaats. Dat hadden we echter iets te laat door en we zaten al vast voor we er erg in hadden. Dat avontuur eindigde in een leuk modder (en koeienstront) gevecht met de auto maar uiteindelijk zijn we met veel geluk toch eruit gekomen. En de waterval waarnaar we op weg waren was het toch echt wel waard (zie foto's).

's Avonds moesten we Dale van het vliegveld halen die een dagje minder vrij had en wederom zijn we in het huis van de ouders van Alastair blijven slapen. Dat was op zich al een attractie... Ik hou van spulletjes (zoals sommigen wel weten) maar dit sloeg werkelijk alles. Op elk tafeltje, randje, kastje, krukje, bankje en vrije stukje grond stond wel iets. Het was geen rommel... maar gewoon heel veel spulletjes overal.

Vrijdag stond Abel Tasman National Park (vernoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger) op het programma voor Dale en mij maar de weergoden waren ons niet gunstig gezind. Als je het van de andere kant bekijkt; wij hebben het park op een manier gezien die niet iedereen kent. De foto's van het park met mooi weer kunnen we wel in alle brochures bekijken, dus eigenlijk was het heel goed dat t weer niet zo mooi was.... (klink ik al overtuigend?)
We begonnen met een twee uur durende kayaktocht van Marahau naar Watering Cove met onderweg wat sightseeing in verschillende baaitjes en een bezoekje aan meneer zeeleeuw. Af en toe regende het en toen we uiteindelijk aanmeerden was de warme koffie die we kregen wel erg welkom.
Na de peddeltocht stond een wandeling over een deel van de Abel Tasman track op het menu die ons naar Torrent Bay leidde waar een watertaxi ons terug naar Marahau zou brengen.

Zaterdag zijn we met z'n drieen eerst nog even in Kaiteriteri (het begin van Abel Tasman park) gaan kijken hoe de gouden stranden er met mooi weer uitzien. Nou... ik kan je wel zeggen dat ze betoverend zijn! We hebben anderhalf uur op een bijna verlaten strandje bij de Split Apple Rock op ons gat gezeten en gekke foto's gemaakt. Daarna hebben we onze tocht naar de Nelson Lakes vervolgd en eind van de middag kwamen we in het piepkleine St Arnaud aan. De mevrouw van de backpackers waar we incheckten zei dat er een makkelijke korte wandeling naar de top van Mt Robert was die we maar even moesten doen. Nou, makkelijk... AMMEHOELA! Het was anderhalf uur stijl omhoog en er speelde zich een heel interessante conversatie af in m'n hoofd. Na een uur klimmen en klauteren (ik was na 15 minuten al bijna uitgeput) had ik besloten dat de mannen maar verder moesten gaan en ik zou ze wel opwachten bij de auto. Maar toen ze eenmaal uit zicht waren besloot ik om toch nog maar een klein stukje verder te gaan, we konden tenslotte niet ver meer van de top zijn (de vrouw zei dat het maar een uur was). Na nog eens een kwartier keerde ik om, om na 1 minuut toch nog maar weer een stukje verder te klimmen. De laatste keer dat ik om wilde keren kwam er ineens een hut in zicht en dat moest volgens mij de top zijn, dus dat stukje kon ik nog wel even verder. Eenmaal bij de hut aangekomen bleek het NOG niet de top te zijn maar nu kon ik niet meer terug (vond ik zelf) en ik wilde de jongens laten zien dat ik ook echt wel boven kon komen, dus nog maar even door. Het uitzicht (en de sneeuw om in af te koelen) was de moeite absoluut waard, maar m'n lichaam voelde het wel!
Gelukkig konden we toen we terug kwamen heerlijk gebruik maken van de spa van het hotel naast onze backpackers. Dat verzachtte de pijn toch wel.

Zondag reden we van St Arnaud (voor de foto nog even St ArnOud van gemaakt) naar Picton via de Marlborough Wine Trail. Marlborough is een van de belangrijkste regios waar Nieuw Zeelandse wijn verbouwd wordt (voornamelijk Sauvignon Blanc), dus dat moesten we even gaan onderzoeken natuurlijk. Via 3 wijngaarden waar we heerlijk wijn konden proeven naar Picton in de Marlborough Sounds gereden. De backpackers daar gaf ons fietsen om de omgeving te verkennen dus wij lekker trappen. Nu begrijp ik waarom er zo weinig fietsers in NZ zijn, er komt geen einde aan de bergen/heuvels/vulkanen waar je tegenop moet! Maar zoals het hier altijd gaat... hard werk wordt beloond en we hadden dan ook weer wat prachtige uitzichten.

Maandag, de laatste dag van onze trip, zijn we met een boot helemaal naar het einde van de Queen Charlotte Sound gevaren om daarvandaan een 6 uur durende wandeling te maken over de Queen Charlotte track naar de plaats waar de boot ons weer zou oppikken voor een cruise terug naar Picton. Het was fantastisch weer en werkelijk overal waar je keek waren postkaartuitzichten! Azuurblauwe wateren waar je tot meters diep in kon kijken zo helder en kusten begroeid met allerlei tropische planten. Veel vogels en om de haverklap een weka (soort van kruising tussen en kip en een kiwi) die kwam schooien om wat eten. Als je niet oplette ging hij er zo vandoor met alles wat ook maar eetbaar leek (van lege mueslibar dozen tot zonnebrillen!).
Op de weg terug nog even een polynesische dolfijn gezien en na aankomst in Picton via Nelson terug gereden naar Motueka voor onze laatste (erg korte) nacht op het zuider eiland.

En met de vroege vlucht van Nelson terug naar Auckland eindigde het avontuur. Wat een geweldig land is dit! Hoewel ik niet kan wachten om weer terug te komen naar Nederland ga ik dit toch wel heel erg missen! En niet alleen vanwege de prachtige natuur.

Tot de volgende keer. Waarschijnlijk een van de laatste berichten...

x
Caroline