We are taking over the world!

Het is onvoorstelbaar hoeveel Nederlanders hier zijn. Op m’n werk zijn er al 5 anderen, heb een half NL huisgenootje (met ouders wel helemaal NL die ik ook al ontmoet heb), vandaag kennis gemaakt met een co-assistent uit Groningen, Jacco (zie paar verhalen terug) en nu blijkt ook mijn huisbaas nog Nederlands te zijn. Vanaf nu is het officieel gedaan met al het geNederlands. Ik ben het zat. Ik zit hier aan de andere kant van de wereld, maar het is net of ik thuis ben. Als ik in de bus zit en een Nederlands (veelal bejaard) stel hoor kibbelen en dan aan de buschauffeur hoor vragen waar ze eruit moeten, heb ik in plaats van ze te helpen eerder de neiging ze gewoon maar te negeren en vooral niet te laten merken dat ik ze wel versta. Dat is toch erg?!

Even een kleine update over mijn leer-m’n-huisgenoten-Nederlandse-studentengewoontes project; Met de nieuwe huisgenoot die we nu hebben, doet iedereen mee aan het samen koken en eten. Er komt een bord om op te schrijven of je er wel of niet bij bent elke avond en de toetjes elke avond worden langzamerhand ook geïntroduceerd. Gna gna.

Het is inmiddels alweer maandag en ik heb een hartstikke leuk weekend achter de rug. Vrijdagavond was er een soort van afscheidsfeestje omdat een van m’n huisgenoten vertrok. Ik was in de veronderstelling dat het alleen voor de flatgenoten was (flat=huis) maar toen ik boven kwam (ik woon op de benedenverdieping) bleek de hele keuken, gang en veranda vol te staan met zo’n 35 mensen. Ik kende alleen m’n eigen flatgenoten en dat was misschien maar goed ook, want de rest was zo ontzettend dronken! Het is maar weer eens bewezen dat Nieuw Zeelanders echt geen maat kunnen houden. Ze konden niet eens meer blijven staan! Maar natuurlijk wel stug door drinken, stel je voor dat je te weinig (gratis) alcohol binnen krijgt….Gelukkig vertrokken ze rond half 2 richting stad om nog een club in te gaan (ben benieuwd of je daar nog binnen komt als je al zo ver heen bent) en kon ik lekker naar bed.
Overigens hebben we hier de Nieuw Zeelandse versie van ‘dronken meisje’, Bonobo! De vergelijking was bijna eng.

Zaterdag met de auto naar een strand zo’n drie kwartier ten noorden van Auckland gereden. Orewa beach. Het was erg zonnig, maar er stond ook heel veel wind, wat het toch een beetje te koud maakte om de hele middag op het strand te blijven liggen. Wel werden we goed ge-entertained door alle kite-surfers en andere gekken die op het strand in een soort van zeilboot op wielen voorbij scheurden.

En dan zondag… Om 10 uur werden Iris en ik opgehaald door de surfbus om af te reizen naar het pittoreske Piha voor een hele dag waterpret. Piha is een surfersparadijs, maar ook gelijk het gevaarlijkste surfstrand van heel Nieuw Zeeland. (dat meldde de instructeur op de terugweg…hmm). We hebben eerst een les op het droge gehad (lekker spartelen in de lucht) alvorens het water in te gaan. Van boven af gezien, waar we stonden toen uitgelegd werd wat een rip was, zagen de golven er heel plat en gezellig uit. Maar eenmaal in het water bleek dat toch even wat anders te zijn. Kan het niet helemaal goed inschatten, maar denk dat sommigen de 2 meter wel met gemak haalden. Eerst is het natuurlijk alleen maar een beetje dobberen op die plank en af en toe op je buik een golf proberen te pakken maar na verloop van tijd wist ik toch wel op te staan en heb zelfs een ‘drop’ meegepakt, voor de surfers onder ons. Het was dan weliswaar onbewust, maar toch…! (een drop is als de golf nog niet gebroken is, dus als het nog geen witte massa is, maar zoals het eruit ziet op al die mooie foto’s van mensen die onwijs goed kunnen surfen, hoewel de golf dan net ietsje hoger is, en ze er niet binnen 3 seconden af vallen)
Uiteraard probeerde ik veel te hard om er goed uit te zien op m’n plank voor de foto, dus dat resulteerde in alleen maar op m’n buik liggen en heel veel in het water. Zucht. Nu moet ik wel terug, al is het alleen maar om een mooie actie foto te maken.

Thuisgekomen na deze dag kon ik geen stap meer verzetten. Nu nog steeds doet alles pijn, zelfs het typen. Maar goed, ik voel in ieder geval wel dat ik bezig ben geweest en ik moet niet zeuren want ik heb het mezelf aangedaan en het was het meer dan waard! Wordt zeker vervolgd….

That’s it for now!

Kus

Caroline