Een serenade in het bushokje

De ene dag gaat voorbij zonder dat er iemand wat tegen je zegt, de volgende dag krijg je van alle kanten aandacht. Neem nou vandaag.
Ik beloon mezelf met een Starbucks koffie als ik ’s ochtends vroeg de 40 minuten van mijn huis naar werk loop. De bus is net zo makkelijk maar doet er ook net zo lang over vanwege de vele slingers in de route en de zeer frequente stops. Bovendien bespaar ik lopend ‘a dollar sixty’. Die kan ik dan weer mooi uitgeven bij mijn nieuwe favoriete coffee shop. De ene week ben ik er vaak, de andere week neem ik toch liever de bus, maar altijd passeer ik tussen 8.15 en 8.45 de Starbucks op Karangahape Road (K-Road). Ik weet het rooster van de drie verschillende werknemers al bijna uit m’n hoofd en zie het als ze naar de kapper zijn geweest. Zij, op hun beurt, weten welke koffie ik drink, welk formaat en of ik er slagroom op wil of niet. Het klinkt een beetje obsessief nu ik het zo lees, maar eigenlijk is het hartstikke leuk.

Nu ik al een paar weken geen koffie heb gekocht verwachte ik vanmorgen dan ook niet dat ze nog zouden weten wat en hoe ik het wil. Niets is minder waar; ik werd verwelkomd met een enthousiast ‘Good morning, how are you? Haven’t seen you in ages!’.
Voordat ik m’n mond open kon doen vroeg ze al “ Tall White Chocolate Moccha, with a little cream?” Ik stond perplex en voelde me toch wel een beetje speciaal. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat deze koffiemevrouw een olifantengeheugen heeft en het bij elke klant die vaker dan 2 keer binnen komt het zo opratelt, maar het maakte mijn dag al goed.

Toen ik tijdens de lunch even snel de stad in moest om mijn ticket op te halen zat ik een poosje op de bus te wachten toen er een zeker 150 kilo zware Maori man aan me kwam vragen of zijn tas naast me op de bank mocht staan. Natuurlijk! Hij voegde er gelijk aan toe dat er zijn kunst in zat en of ik van kunst hield. Want hij had als tijdverdrijf in de gevangenis, waar hij een week geleden uit gekomen was, leren tekenen en was nu helemaal into art. Op dat moment voelde ik me al wat minder op m’n gemak maar hij bleef tegen me aan praten over zijn Che Guevara shirt, zijn lunch en alle talen die hij sprak en geleerd had in de gevangenis. Het hoogtepunt was toch wel dat hij, na de vraag wie ik beter vond; Elvis of Bob Marley, uit volle borst een (voor mij onbekend) Elvis nummer ten gehore bracht en daarna ervan overtuigd was dat hij de eerste was die mij een serenade in een bushokje gebracht had. Nou, daar moest ik hem gelijk in geven. Toen de bus eindelijk kwam ging hij tegenover me zitten en bleef maar door praten/vragen. Op een gegeven moment vond ik het wel genoeg en ben ik twee haltes te vroeg uitgestapt omdat ik niet tegen hem durfde te zeggen dat ik er klaar mee was. Toch raar dat je vooroordelen over net vrijgelaten gevangenen het winnen van de aardigheid van deze meneer.

Alsof het nog niet genoeg was met alle aandacht begon een man in de Chinese supermarkt waar ik vaak boodschappen doe (omdat het veel goedkoper is) tegen me aan te praten over dat hij eindelijk gepensioneerd was en dat ik maar hard voor zijn pensioen moest gaan werken. Eerst kreeg ik nog de (complimenterende) vraag of ik uit de UK kwam, maar toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam was hij nog meer geïnteresseerd. “Oh, een toekomstige dokter uit Nederland, die moet bij de Flying Doctors gaan werken”, want hij had een aantal jaren geleden ook een geneeskunde student uit Nederland ontmoet die dat ging doen, dus het is logisch dat ik dat dan ook zou doen.

Of het komt door de algemene vriendelijkheid hier of dat het land vol zit met praatgrage aardigerts, ik weet het niet, maar het maakt elke dag een avontuurtje.

Verder ben ik afgelopen weekend met m’n huisgenootje Fleur naar haar ouders geweest en heb een heerlijk rustig, huiselijk weekend gehad. Nog even een klein surflesje van Fleur’s broer gekregen en besloten dat het absoluut m’n nieuwe hobby wordt. Zeker omdat ik nu wel een foto heb staand op een plank. Ik ga voor betere foto’s elke keer dat ik het water in ga.

Werktechnisch (er zijn alweer mensen die denken dat ik niets doe) heb ik even een niet zo productieve periode. Ik ben nog steeds aan het schaven aan een paar aanvragen en ben nog niet begonnen met m’n literatuur onderzoek. Het is even een kwestie van doorzetten en dan kunnen de leukere dingen beginnen. Met DNA-tjes spelen enzo.

Ik vind het erg leuk dat ik nog steeds zoveel trouwe lezers heb! Tha!

Dikke kus
Caroline