Herrie en de trip

Kia Ora trouwe lezers. Om jullie even NZ manieren te leren, als iemand Kia Ora (klinkt als ‘kjohra’) zegt, MOET je het terug zeggen (anders zijn ze beledigd). Het betekent zowel Hallo/Dag als Goede Gezondheid en wordt te pas en te onpas gebruikt. De nieuwslezer zegt het, werkmailtjes van Maori (spreek uit ‘ Moowri’ of ‘Mauwri’ ) collega’s beginnen ermee en in winkels wordt je naast het gebruikelijke “How are you?” soms ook met Kia Ora begroet. Als je hier geweest bent en een Maori demonstratie hebt bijgewoond zoals Sayida, Arnoud en ik kan je het op een gegeven moment niet meer horen. Inmiddels ben ik daar wel weer een beetje overheen en krijg ik het weer over m’n lippen. Het is tenslotte een heel vriendelijke begroeting. Dus bij deze; Kia Ora!

Afgelopen zaterdag heb ik opnieuw iets voor het eerst in m’n leven gedaan. Sinds ik hier ben is de frequentie van dingen voor het eerst in m’n leven doen redelijk toegenomen en deze activiteit paste dan ook mooi in het rijtje. Ik ben namelijk voor het eerst in m’n leven naar een dance-party/rave geweest. Normaal gesproken zou ik daar niet zo voor staan te springen zoals jullie misschien wel weten, maar nu werd ik overgehaald door mijn flatgenootjes die vonden dat we met z’n allen moesten. Ok, dan wil ik het wel proberen. Nog geen minuut nadat ik had toegezegd mee te gaan werd het volgende onderwerp aangesneden wat iedereen de normaalste zaak van de wereld bleek te vinden. En omdat ik uit Nederland kom zou ik daar vast ook niet zo moeilijk over doen (zucht, al die vooroordelen). Juist, men ging aan de drugs. Want zonder kan je niet een hele nacht doorhuppelen, springen en stampen op herrie muziek. Hoewel E (=XTC) nog niet op mijn lijst met ervaringen stond heb ik die er nog maar even vanaf gelaten. Men was verrast door mijn vastbeslotenheid en heeft verwoede pogingen ondernomen mij te enthousiasmeren voor een hapje partypil. Mais non! Ne pas pour moi!

Hoewel het hele feest, Slinky genaamd, ontzettend was opgeblazen van tevoren bleek het niet meer dan een extra lang durende disco, met misschien iets minder toegankelijke meezingers gedraaid door iets betere DJ’s in een iets grotere zaal dan de algemene vrijdagavond disco op Augustinus. Ik was gedesillusioneerd.
Dansen op vloerbedekking, bijna geen alcohol (wel veel water aangezien de 90% van de aanwezigen aan de drugs was en alleen maar water drinkt) geen gerook binnen, daarvoor moest je naar een speciale tent buiten waar je voordat je de achterkant van de tent bereikt had al minstens voor een jaar had meegerookt, als je al je weg kon vinden door de dichte mistwolken, geen kauwgom (want dat was een teken dat je aan de E was) kilo’s rondvliegende verbrandde kalorien en verschillende trippende blonde kapsels die in het blacklight een fraai groen werden.

Van tevoren maakte ik me nogal zorgen over de hele avond. Zeker omdat voor we naar het feest gingen iedereen (vrienden van flatgenoten en daar ook weer vrienden van, de “Hyves-cultuur”) bij ons kwam indrinken. En indrinken staat hier gelijk aan straalbezopen worden. Ik zag het al helemaal mis gaan met mijn lieve onschuldige huisgenootjes die ook nog eens een blauw pilletje gingen slikken. Dus heb ik me even teruggetrokken en alle risico’s, gevaren en andere wetenswaardigheden over de betreffende pil uitgezocht zodat ik in geval van nood kon handelen (waarschijnlijk zou dat erop neer gekomen zijn dat ik die persoon naar de ambulance had gesleept) maar dat bleek in zijn geheel niet nodig. Ik heb lekker met ze meer gestampt, gehuppeld en gesprongen met dat voordeel dat ik niet de volgende dag een keiharde kater had en vrolijk allemaal dingen wilde ondernemen (die vervolgens niet uitgevoerd werden omdat er niemand was die met me mee wilde).

Al met al een hele ervaring, maar niet zo verschrikkelijk en anders dan dat ik gewend ben. Misschien ben ik gewoon al een doorgewinterde partyganger....(of niet).

Dan nog even goed en iets slechter (lees= frusterender) nieuws van het werkfront. Eerst het goede nieuws maar; MIJN PHD VOORSTEL IS HELEMAAL GOEDGEKEURD (dus ook door de laaste commissie) en het slechtere/frustrerende nieuws is dat mijn Ethische aanvraag voor de Auckland commissie niet in behandeling is genomen omdat ik het verkeerde formulier heb gebruikt. Ik kon mezelf wel voor m’n hoofd slaan! Gelukkig bleek het niet helemaal mijn schuld te zijn maar stond er een oude/foute link op de website van de universiteit die mij naar dit formulier heeft geleid. Vervelend, maar niets aan te doen. Dat wordt lekker opnieuw met het formulier worstelen. Zucht.... Voordeel is wel dat ik hartstikke veel ervaring opdoe met ethische aanvragen schrijven. Kan ik mooi op m’n CV zetten, hihi!

People, toedeledoki en tot een volgend verhaal.

x

Caroline