My little turn on the Catwalk

Mocht het niet lukken met m’n PhD dan kan ik altijd nog een carriere als model beginnen. Als ‘de-normale-vrouw-die-ook-de-mode-aan-kan-model’ wel te verstaan dus wees maar niet bang voor eetstoornissen, platische chirurgie en (nog meer ;- ) ) arrogantie.

Ik zal bij het begin beginnen. Afgelopen zondag was er een modeshow van een nieuwe New Yorkse boetiek die de kleding importeert vanuit, je raadt het al, NewYork. De eigenaresse, Linda, komt uit NY en probeert de Aucklandse vrouw aan wat stijl te helpen. Haar motto is dat kleding, chic, classy and affordable moet zijn en als deze formule hier werkt wil ze zelf dolgraag haar eigen lijn ontwerpen.
Hoe kom ik nou bij haar terecht? Simpel. Een van m’n tennismaatjes (Verina) is dikke vriendinnen met haar. Linda wilde een modeshow die aangaf dat niet alleen super dunne modellen haar kleding aan kunnen en vroeg Verina of ze niet wat meiden kende die geintereseerd zouden zijn. Verina vroeg naast 4 anderen bekenden van de tennisclub mij, en ja, ik was wel geinteresseerd! Uiteindelijk dus met 6 tennis meiden op de catwalk terecht gekomen, wat een belevenis!

Hoewel de show pas om 7 uur ’s avonds begon moesten wij ons al om 1 uur ’s middags melden voor haar, make-up, nog een pasronde, oefenen, nog wat meer make-up, nog wat meer gepluk aan het haar en vooral veel rondlopen op extreem hoge hakken om ervoor te zorgen dat we tijdens de show niet van de trap af lazerden.

Alle haarstijlen waren vertegenwoordigd en ik keek m’n ogen uit naar de metamorfosen die een aantal van ons ondergingen. Ik was de gelukkige die het ‘funky’ kapsel kreeg, gecreeerd met een waar wafelijzer uit de 80s. De laatste repetitie was pas 45 minuten voordat de show daadwerkelijk ging beginnen en de zenuwen sloegen wel toe! Beetje grinniken, onzeker in een lege ruimte heen en weer lopen en half struikelen over de hakken, bandjes en andere slierten van de schoenen.
Op het moment dat de gasten binnen kwamen (konden we niet zien, maar wel horen) was de spanning in de lucht te voelen. Omdat het voor bijna iedereen de eerste keer was op de catwalk werd er heel wat OMG’d maar een glas bubbels loste gelukkig de meeste stress op.

Tja, en toen was het toch echt zo ver. In de startblokken, helemaal opgedirkt in de eerste ‘office’ look, camera’s naar beneden geloodst zodat er maar zoveel mogelijk foto’s en filmpjes gemaakt konden worden en eerste tonen van de muziek waren al te horen.

Diepe zucht, en gaan! Zoveel spanning, zoveel mensen, zo snel omkleden (ca 1 minuut voor hele nieuwe outfit) maar zo fanatastisch! Ik heb van de eerste tot ver na de laatste minuut genoten. Hoewel de hele dag redelijk relaxed was, bleek het tijdens de show toch wel echt even hard werken te zijn. Werkelijk de trap op rennen en vliegensvlug schoenen, broek/rok, shirt/jurk, sieraden en soms ook bh wisselen en weer naar beneden rennen in de hoop dat er niets binnenstebuiten of achterstevoren zat. Nog even zweet van het voorhoofd vegen en weer lopen.

De afterparty met nog meer bubbels en veel mannen van de tennisclub (die echt wel geinteresseerd waren in de mode, jaja) was ook heerlijk. Veel aandacht gekregen en complimentjes over dat we net pro’s leken. Uiteindelijk rond 10 uur naar een restaurantje gevlucht voor een pizza want we kwamen erachter dat we de hele dag niets gegeten hadden. ’s Avonds doodmoe maar zo voldaan in bed gestort en de volgende dag nog mooi na kunnen genieten met een zere rug van de immens hoge hakken.

Ik vond het fantastisch, maar zou het met geen mogelijkheid elke dag kunnen doen. Misschien ooit nog eens...

Overigens vroeg mij supervisor (die van deze modeshow niets af wist) of ik geinteresseerd zou zijn in wat modellenwerk (weer ‘de-normale-vrouw-die-ook-de-mode-aan-kan-model’) voor een vriendin van zijn vrouw die een fashion designer is... Ik zie een carriere move opkomen...hihi.

Wat ik de rest van de maand gedaan heb? Even snel dan; Heb de Nieuw Zeelandse premiere van Black Book (Zwartboek) mede georganiseerd en dus ook bezocht; Ben druk aan het tennissen in de Caro Reserve Competitie en het gaat erg goed; Zit in het Junioren Bestuur van de Tennisclub; Geniet van de lente waarin je op het ene moment verbrandt, op het volgende moment weggespoeld wordt door de regen en daarna op je werk moet blijven omdat zelfs het gebouw helemaal trilt van de gigantische onweersbui; Heb een modeshow in de NZ fashion week bezocht; Begin een echt party animal te worden; Ben fanatiek rugby fan (GOOO ALL BLACKS!!) en ben nog steeds enorm blij met m’n eigen stekkie. O ja, en ik ben natuurlijk druk aan het aftellen tot mijn grote Nederland avontuur over minder dan 6 weken.

Ik kom 12 November aan in ons kikkerlandje en blijf voor zo’n 6 weken. Kijk ernaar uit om jullie allemaal weer te zien! Voor die tijd nog wel een verhaaltje denk ik.

Kus en tot snel!

Caroline