Marokski

Tja, en dan ben je in Nederland en dan heb je zomaar al 8 weken niets geschreven aan het thuisfront! Is het niet schandalig?! Maar wat moet je dan schrijven? Over Nederland? Daar zit toch niemand op te wachten? Over dat ik Nieuw Zeeland mis? Ook niet echt een goed plan lijkt me. Over de lustrumreis naar Marokko? JAAAAAAAA, da’s leuk!

In een notendop dan… Omdat mijn cordial (=jaarclub=studenten groepje) al 5 jaar bij elkaar was, vierden we ons lustrum met een mooie reis. Buiten Europa, maar niet te lang vliegen, naar een land waar niemand nog geweest was, niet te lang en niet te duur. Marokko dus!

Bewapend met kleding voor elke omstandigheid (van bikini tot fleece trui), vertrokken we 12 vrouw sterk op 24 november met Royal Air Maroc naar Casablanca. Voor het eerst in Afrika, dus een mooie stempel in m’n paspoortje erbij. Direct naar het hotel (want het was inmiddels al avond) en daarna kennisgemaakt met de traditionele tagines, pastilla’s en cous cous in een restaurantje genaamd L’etoile Centrale. Voor het slapen gaan ons nog even verbaasd over de onmogelijkheid om een biertje te bestellen/kopen maar daarna toch snel naar dromenland.
Zondagochtend maakten we kennis met Abdul 1 (gids) en Abdul 2 (chauffeur) die ons de hele week zouden begeleiden. Nou gelijk bij de eerste bezienswaardigheid, de Hassan II moskee in Casablanca, joegen ze ons al de stuipen op het lijf. Abdul 2 had even besloten een ommetje te maken met ons busje (vol met spullen) en daar stonden wij, moederziel alleen in Casablanca. Lekker begin. Gelukkig duurde de paniek maar een paar minuten en verscheen de bus weer om ons op te pikken.
In een dag alle koningssteden bekeken; van Casablanca via Rabat en Meknes naar Fes. Dat was wel een flinke tocht. Gelukkig mochten we van Abdul regelmatig uit de bus om wat te bekijken, een foto te maken, naar de wc te gaan en een sigaretje te roken (voor de rokers onder ons). Tot onze grote vreugde stond in het restaurant in Fes pizza en pasta op de kaart. Wij stumpers konden het niet eens twee dagen volhouden op Marokkaans eten! Uiteindelijk bleek dat er toch geen pizza was, maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag een indrukwekkende tocht door de medina (het oudste gedeelte van de stad zoals Abdul 1 ons zo’n 10.000 keer verteld heeft) gemaakt en onze ogen uitgekeken bij de leerververij en tussen de kashmir sjawls (special price for you!). De sjalen meneer, die vond dat hij de broer was van Rayman, vond het ook nog wel leuk om ons in een apepakkie te steken voor een foto dus 10 minuten later waren we met z’n 12en gehuld in een echte Jellabah.

De volgende morgen al vroeg op voor een lange reis met de bus naar de woestijn, het land van de Berbers, met als eindbestemming Erfoud, de burka-stad, waar we in een mooie kasbah sliepen en erg vroeg weer gewekt werden om de zonsopkomst in de woestijn mee te maken. 5 uur! Pffft, wie verzint het? Maar het was alle moeite meer dan waard! Een jeeptocht in het donker naar de duinen (compleet met mannetje met witte doek op z’n hoofd), half uur sjokken naar de mooiste plek om te kijken en dan nog een uur wachten tot de zon zich liet zien en alle 200 andere toeristen met ons zo’n 1000 foto’s maakten van de eerste stralen licht. Als je die laatsten eraf denkt, was het gewoonweg perfect! Op de terugweg naar de kasbah nog gestopt bij een Berber tent in de middle of nowhere waar we een kopje muntthee kregen van een klein meisje. Na het ontbijt werd onze tocht voortgezet naar Boumalne en de volgende dag naar Zagora, waarvandaan het 52 dagen is per kameel naar Timboektoe, om daar in de woestijn in een Berbertent te slapen. Nou bleek dit iets toeristischer dan verwacht (met o.a. een dixi toilet) en ook de woestijn viel een beetje tegen (1 grote zandheuvel), maar dat mocht de pret niet drukken. ’s Morgens weer vroeg op omdat er kameel gereden moest worden…nou, dat liedje over m’n tante uit Marokko op de kameel klopt wel aardig hoor. Hobbel hobbel hobbel.
Na een berberontbijt weer in de bus van Abdul 2 en op naar Marrakesh! De reis hadden we iets onderschat, maar uiteindelijk kwamen we na een paar schijnbare zelfmoordacties (fietsers op de snelweg zonder licht die ook niet aan de kant gingen) toch veilig aan. Doodmoe pizza gegeten en toen toch maar snel naar bed. De volgende dag was eigenlijk de laaste echte dag in Marrakesh en omdat onze tassen, die express half leeg waren meegenomen nog niet vol zaten met souvenirs, moest er flink geshopt worden. Een fantastische dag in Marrakesh werd afgesloten op het Djemaa el Fna plein waar slangenbezweerders, verhalen vertellers en toekomstvoorspellers tussen de marktkooplui en eettentjes zitten. Een plek waar je weken zou kunnen zitten kijken en elke minuut iets nieuws zou zien. Fantastisch!
’s Avonds op aanraden van Abdul 1 naar de grote show geweest. Een soort 1001 nacht show met paarden, knallen, buikdanseressen en een vliegend tapijt. Beetje B-show, maar daardoor juist hartstikke leuk!

En toen zat de reis er alweer op. Nog 1 nachtje slapen, al afscheid genomen van Abdul 1 die alweer een volgende groep op moest halen en met Abdul 2 (in gebrekkig Frans) afgesproken dat hij ons de volgende ochtend naar het vliegveld zou brengen. Een kleine 10.000 foto’s later hebben wij een week gehad die we nooit zullen vergeten. Van wahed tot nash (1 tot 12, ons kunstje in het arabisch) hebben we genoten. Ik had dit nooit willen missen!

Maar goed, nu is het al 2008 en ga ik al bijna weer terug naar NZ. Raar hoor, Nederland voelt alweer helemaal als mijn thuisland.

x Caroline