Bijna verkocht voor een kameel...

Hoera, ik heb eindelijk een contract, wat betekent dat ik ook eindelijk geld ga verdienen, met terugwerkende kracht zelfs. Ook ben ik nu helemaal op de hoogte van wat ik moet doen en vooral wat ik moet laten voor m’n PhD voorstel en goedkeuring, dus ook in dat traject ben ik een stapje opgeschoten. Met een beetje geluk is eind April alles goedgekeurd en kan ik officieel aan de slag! Dat ik al een maand hier rondloop en doe alsof ik aan het werk ben telt dan even niet mee. Maar goed, dat is voor mij alleen maar gunstig want het geeft me een vliegende start in m’n echte onderzoek.

Afgelopen weekend heb ik het uitgaansleven van Auckland voorzichtig verkend. Een hele belevenis kan ik wel zeggen. Ik ben onder andere ten huwelijk gevraagd door een Israëlische zanger die me wel wilde kopen van Arnoud voor een kameel (maar ja, die heeft hij al). Vanaf 10 uur ’s avonds zie je overal kotsende meisjes in hoekjes in veel te korte rokjes die al dronken worden als ze aan het bier ruiken en een groot deel van het uitgaanspubliek is niet vies van een hier legale party pil. Kortom, het was niet echt de place to be for me en ik moet nog even op zoek naar een plaats die wat rustiger is en waar meer normale mensen komen. Voor de mensen die het hier kennen, of de mensen die van plan zijn hier uit te gaan; de zojuist beschreven situaties vind je in de Viaduct Harbour.

De volgende dag, zaterdag, verrasten mijn huisgenoten mij met een heerlijk, maar wel erg zwaar, Engels ontbijt van de barbecue. Ik verdenk ze ervan dat ze gewoon teveel hadden gemaakt en de restjes aan de andere huisgenoten uitdeelden, maar het gaat om het idee, toch?

Zondagochtend ben ik met Iris, Kitty, Nina en Emily (3 v/d 4 NL en werkzaam in het Liggins) met de auto vertrokken richting Waitakere ten westen van Auckland aan de kust. We hebben een wandeling van zo’n 2,5-3 uur gemaakt door de bush met als beloning een paar prachtige uitzichtpunten. Ik denk dat de foto’s wel genoeg zeggen. Om die mooie uitzichten te krijgen moet je natuurlijk ergens bovenop staan en de tocht daar naartoe ging dan ook gepaard met aardig wat zweetdruppeltjes. We begonnen om 1 uur (lekker het warmste moment van de dag) met redelijk wat bewolking, maar zo af en toe kwam de zon door en dan was het heel heel erg heet. Het plan om daarna een duik te nemen in de zee was dan ook fijn om naar uit te kijken.

Echter, niemand van ons is daadwerkelijk het water verder in geweest dan tot de enkels. Het bleek springtij te zijn en het strand lag bezaaid met zeesterren, st jacobsschelpen, gigantische mosselen en krabbetjes. Het werd dus een schelpenzoek-en-verbaasd-naar-alle-andere-zeewezens-kijk-actie in plaats van een frisse duik. Als het strand zo vol ligt met beesten en je niet zo goed kan zien waar je allemaal op gaat staan op het moment dat je het water in loopt dan word ik toch altijd een beetje bangig om te gaan zwemmen. En omdat de mensen om mij heen dat ook een beetje hadden werd dat gevoel alleen maar versterkt.

Desalniettemin een heerlijk weekend gehad en een prachtige tocht gemaakt. Volgende week staat er een eiland vlak voor de kust van Auckland op het programma en de week daarna een weekendje surfles. Niet de minste dingen om naar uit te kijken dacht ik zo. O ja, en ik krijg morgen een hele hippe MP3 speler die ik gewonnen heb in een loterij van de Universiteit waarvan ik eigenlijk vergeten was dat ik meedeed. :-)

Dan begint nu mijn werkweek weer (is eigenlijk al een paar uur geleden begonnen) en ga ik hard aan de slag om nog meer van die onhandige formulieren helemaal ingevuld en ingeleverd te krijgen.

Tot volgende week!
Kus Caroline